“นี่แน่ะ เรายืนเคาะอยู่ที่ประตู ถ้าใครได้ยินเสียงของเราและเปิดประตู เราจะเข้าไปหาเขาและจะรับประทานอาหารร่วมกับเขา และเขาจะรับประทานอาหารร่วมกับเรา” (วิวรณ์ 3:20)

     บางครั้งบางทีในการประชุมสามัคคีธรรมมีบางคนที่คาดหวังที่จะได้รับคำเผยพระวจนะ นิมิต หรือการสำแดงของของประทานของพระวิญญาณซึ่งเกิดความสับสนเมื่อพวกเขาไม่มีประสบการณ์เช่นนั้น

อย่างไรก็ตามจากการอ่าน 1 โครินธ์ 14:32 (ฉบับ NLT) ให้ความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่อาจเป็นปัญหาในบางครั้ง ด้วยการบอกว่า “จงระลึกไว้ว่าคนที่เผยพระวจนะควบคุมวิญญาณของพวกเขาและสามารถรอเวลาของพวกเขา” ถ้าคุณหรือบางคนมีคำเผยพระวจนะและไม่ได้ให้ออกไป พระเจ้าไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งนั้น ไม่ใช่ความผิดของพระองค์

บ่อยครั้งที่ผู้คนคิดว่า “ถ้าพระเจ้าให้คำเผยพระวจนะแก่ฉัน ตามปกติแล้วพระองค์จะเข้าควบคุมอวัยวะในการพูดของฉันและพูดออกไป!” มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น คุณมีบทบาทที่ต้องทำ การที่คุณมีคำเผยพระวจนะของการตักเตือน การเสริมสร้าง และการปลอบโยนผู้อื่นจะไม่ได้ปฏิเสธเจตจำนงของคุณที่จะพูดหรือเลือกที่จะไม่พูด

เราต้องกล้าหาญและฉลาดฝ่ายวิญญาณเสมอเพื่อเลือกสัญญาณของพระเจ้าและป่าวประกาศเมื่อพระองค์ประทานถ้อยคำให้แก่เรา พระองค์กำลังพูดอยู่เสมอ แต่คุณต้องฝึกฝนวิญญาณของคุณให้ไวต่อพระองค์และปรับให้เข้ากับความถี่ของพระองค์ ด้วยวิธีนี้ขณะที่พระองค์กำลังพูดอยู่ วิญญาณของคุณสามารถรับสัญญาณจากพระองค์ได้อย่างง่ายดายด้วยความตั้งใจที่จะกล่าวคำเผยพระวจนะนั้นออกมา

การได้ยินพระองค์ด้วยหัวใจของคุณนั้นไม่เพียงพอ คุณต้องเรียนรู้ที่จะพูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยดังนั้นอย่าเงียบหรือยับยั้งเมื่อคุณมีคำเผยพระวจนะเดือดปุดๆอยู่ในตัวคุณ ถ้าเป็นการประชุมทั่วไป จงรอเวลาที่เหมาะสมและระบุว่าคุณมีถ้อยคำ หรือเมื่อมีการเรียกสำหรับคนที่มีถ้อยคำ จงกล้าที่จะระบุว่าคุณมี คุณอาจถูกขอให้เขียน อย่างไรก็ตามจงปฏิบัติตามคำแนะนำของผู้นำของการประชุม

จงระลึกไว้เสมอว่าเมื่อคุณติดต่อกับองค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์จะตอบคำพูดกลับมาด้วยคำพูดที่สอดคล้องกับพระคัมภีร์ แต่คุณจะต้องพูดคำเหล่านั้นที่พระองค์ใส่ไว้ในหัวใจของคุณออกมาด้วยความเชื่อ (ดู โรม 12)

ถ้อยคำแห่งความเชื่อ