“ข้าพเจ้าขอกล่าวแก่ท่านทุกคนโดยพระคุณซึ่งประทานแก่ข้าพเจ้าแล้วว่า อย่าคิดถือตัวเกินที่ตนควรจะคิดนั้น แต่จงคิดอย่างสุขุมสมกับขนาดความเชื่อที่พระเจ้าประทานแก่ท่าน” (โรม 12:3)

    กิจการ 14 บอกเราว่าขณะที่เปาโลกำลังเทศนาในเมืองลิสตราอยู่นั้น เขาได้สังเกตเห็นชายคนหนึ่งซึ่งเป็นง่อยมาตั้งแต่กำเนิด “ที่เมืองลิสตรามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ใช้เท้าไม่ได้ เขาเป็นง่อยตั้งแต่กำเนิด และยังไม่เคยเดินเลย คนนั้นนั่งฟังเปาโลพูดอยู่ เปาโลจึงจ้องดูเขา เห็นว่ามีความเชื่อพอที่จะได้รับการรักษาโรค จึงร้องสั่งด้วยเสียงดังว่า “จงลุกขึ้นยืนตรง” คนง่อยนั้นก็กระโดดขึ้นและเดินไป” (กิจการ 14:8-10)

เมื่อชายคนนั้นได้ยินข่าวประเสริฐจากเปาโล ข่าวประเสริฐนั้นก็ได้ให้ความเชื่อแก่เขา แต่ความเชื่อเพียงอย่างเดียวไม่ได้ช่วยเขา เขายังคงเป็นง่อย แม้ว่าเขาจะมีความเชื่อ ความเชื่อของเขามีมากจนเปาโลสังเกตเห็น เขาสังเกตเห็นว่าชายคนนั้นมีความเชื่อที่จะได้รับการรักษาเป็นเช่นเดียวกันกับหลายคนในวันนี้ในพระกายของ
พระคริสต์ พวกเขามีความเชื่อ แต่พวกเขาก็ยังอยู่ภายใต้ความยากลำบากของชีวิต ดำเนินชีวิตเหมือนผู้รับเคราะห์ ปัญหาของพวกเขาก็คือว่าพวกเขาไม่ได้ใช้ความเชื่อของพวกเขา ความเชื่อนั้นเป็นเหมือนกับเงินตรา ถ้าคุณไม่ใช้มัน ก็เป็นเหมือนกับเงินที่อยู่ในบัญชีของคุณ กระเป๋าสตางค์ หรืออยู่ในกระเป๋าของคุณ มันไม่ช่วยอะไรคุณได้เลยเพียงเพราะว่าคุณมี คุณจะต้องใช้เงินนั้น

พระคำกล่าวว่า “ทำนองเดียวกัน ลำพังความเชื่อ ถ้าไม่มีการปฏิบัติ ก็เป็นสิ่งที่ตายแล้ว” (ยากอบ 2:17) นั่นหมายความว่าความเชื่อโดยปราศจากการตอบสนองด้วยการปฏิบัติ ความเชื่อที่ไม่ได้รับการใช้ก็ตายแล้ว จินตนาการถึงชายที่เป็นง่อยคนนั้นเถียงและลังเลเมื่อเปาโลบอกให้เขายืนขึ้น เขาคงจะทำให้ความเชื่อของเขาหมดไป แต่เมื่อเขาทำตามพระคำ ความเชื่อของเขาก็ได้รับการใช้งาน และการอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น

บ่อยครั้งปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าคนของพระเจ้าไม่มีความเชื่อ คริสเตียนทุกคนมีความเชื่อ แต่ปัญหาคือว่าหลายคนไม่ได้ใช้ความเชื่อของพวกเขา ความเชื่อจะต้องได้รับการใช้งานไม่ใช่อยู่เฉยๆ จงใช้ความเชื่อของคุณวันนี้

คำอธิษฐาน