“และพระองค์เองประทานให้บางคนเป็นอัครทูต บางคนเป็นผู้เผยพระวจนะ บางคนเป็นผู้ประกาศข่าวประเสริฐ บางคนเป็นศิษยาภิบาลและอาจารย์ เพื่อเตรียมธรรมิกชนสำหรับการปรนนิบัติและการเสริมสร้างพระกายของพระคริสต์” (เอเฟซัส 4:11-12)

     ข้อพระคัมภีร์หลักของเรากล่าวอย่างชัดเจนว่าพระเจ้าเป็นผู้ที่แต่งตั้งหรือเรียกผู้คนเข้าสู่พันธกิจเหล่านี้ คุณไม่ได้แค่มองดูตัวเองแล้วพูดว่า “ฉันมีของประทานอะไร?” แล้วก็แต่งตั้งชื่อตำแหน่งให้แก่ตัวเอง มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

ย้อนกลับไปเมื่อเรากำลังเติบโตขึ้นเป็นวัยรุ่นฝ่ายวิญญาณ มีคนที่คิดว่าพวกเขามีพันธกิจ ฉันระลึกถึงบางคนที่ถูกเรียกว่าผู้เผยพระวจนะและอัครทูต พวกเขาแจกจ่ายตำแหน่งท่ามกลางพวกเขาเอง แต่ในวันนี้บางคนไม่ได้เป็นคริสเตียนต่อไปแล้ว พวกเขาละทิ้งความเชื่อไปหลายปีมาแล้ว

สิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องเข้าใจก็คือมีการเติบโตในสิ่งนี้ แม้แต่เปาโลที่ถูกเรียกให้เป็นอัครทูตก็ไม่ได้เริ่มต้นด้วยการเป็นอัครทูต พระคัมภีร์กล่าวว่ามีผู้เผยพระวจนะและอาจารย์บางคนในคริสตจักรที่เมืองอันทิโอกและเปาโล (ผู้ที่ถูกเรียกว่าเซาโลด้วย) ถูกกล่าวถึงท่ามกลางพวกเขา (กิจการ 13:1) เขายังไม่ได้ถูกเรียกว่าอัครทูตถึงแม้ว่าเขาได้รับการทรงเรียกเข้าสู่พันธกิจของอัครทูต

การทรงเรียกมีอยู่หลายระดับ สิ่งนี้ก่อตัวขึ้นเป็นระดับในชีวิตของคุณ แต่อย่าไปเร็วกว่าที่องค์พระผู้เป็นเจ้าต้องการให้คุณเป็น พระคัมภีร์กล่าวว่า “อนึ่งไม่มีใครรับตำแหน่งอันมีเกียรตินี้เองได้…” (ฮีบรู 5:4) อย่าให้เกียรติแก่ตัวเอง ท้ายที่สุดแล้วมันสำคัญอย่างไรถ้าคนอื่นไม่ได้เรียกคุณด้วยชื่อตำแหน่งที่คุณชอบ? แค่ทำงานไปไม่ได้กว่าหรือ? มันสมเหตุสมผลมากกว่า เพราะว่าถ้าพวกเขาเรียกคุณด้วยชื่อตำแหน่งโดยที่คุณไม่ได้ทำหน้าที่นั้น นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี

เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่จะได้รับเกียรติในสิ่งที่คุณไม่ได้เป็น อย่าปล่อยให้เรื่องแบบนี้รบกวนคุณ สิ่งที่สำคัญสำหรับพระเจ้าคือสภาวะของหัวใจของคุณ ไม่ใช่ชื่อตำแหน่งที่คุณถูกเรียก ความยิ่งใหญ่ไม่ได้อยู่ในชื่อตำแหน่งของคุณหรือการยอมรับที่คุณได้จากมนุษย์ แต่คือคุณภาพแห่งบุคลิกภาพของคุณ นั่นคือบุคคลที่คุณเป็นต่อพระเจ้า

คำอธิษฐาน