คิดถึงสิ่งที่เราได้อ่านไป! พระเจ้าได้บอกชนชาติอิสราเอลว่า “อย่าหว่านพืชหรือเก็บเกี่ยวผลในปีที่ห้าสิบ” แล้วพวกเขาจะเอาจากที่ไหนมารับประทาน? พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่ได้หว่านและเก็บเกี่ยว? แต่พระเจ้าก็ได้ตรัสว่า “เราจะบัญชาพรของเราให้มาเหนือเจ้าในปีที่หก เพื่อจะมีพืชผลพอสำหรับสามปี” (เลวีนิติ 25:21) ว้าว!

ทั้งหมดที่พระองค์ต้องทำคือตรัสสั่งพระพรของพระองค์ และผลก็คือ พวกเขาได้การเก็บเกี่ยวสำหรับสามปีภายในปีเดียว เพื่อดูแลพวกเขาในปีที่พวกเขาต้องหยุดที่จะหว่านหรือเก็บเกี่ยว พวกเขาไม่ต้องทำอะไรในผลผลิตมากมายที่มาถึงพวกเขา พระเจ้าเป็นผู้ที่ทำให้เกิดขึ้น เพราะว่าพระองค์ตรัสว่าเป็นปีอิสรภาพ

ลองคิดดูถึงความจริงที่ว่าพระองค์ได้ทำสิ่งนี้สำหรับคนของพระองค์ที่อยู่ภายใต้พันธสัญญาเดิม พระคำกล่าวว่าข้อตกลงของเรา คือพันธสัญญาใหม่นั้น ได้สถานปนาบนพระสัญญาที่ดีกว่า (ฮีบรู 8:6) ฮีบรู 4:3 บอกว่า “ส่วนพวกเราผู้ที่เชื่อแล้วก็ได้เข้าสู่การหยุดพัก ดังที่พระองค์ตรัสว่า “ตามที่เราได้ปฏิญาณด้วยความโกรธว่า ‘พวกเขาจะไม่ได้เข้าสู่การหยุดพักของเรา’ ” แม้ว่างานของพระองค์จะเสร็จสิ้นตั้งแต่การสร้างโลก” นี่เป็นชีวิตที่พระองค์ได้ประทานให้แก่เรา เป็นชีวิตแห่งการหยุดพัก ที่ซึ่งเราไม่ต้องพยายามดิ้นรนเพื่อสิ่งใด ในกรณีของเรานั้น ทุกวันเป็นวันแห่งอิสรภาพ ไม่เพียงแค่ปีที่ห้าสิบเท่านั้น! สรรเสริญพระเจ้า!

ลองคิดถึงสิ่งนี้ พระเจ้าได้สร้างมนุษย์ในวันที่หกของการทรงสร้างของพระองค์ และหยุดพักในวันที่เจ็ด วันแรกของมนุษย์บนโลกคือวันพักผ่อนของพระเจ้า ทำไมพระองค์ไม่สร้างมนุษย์ในวันที่หนึ่งตอนที่ทุกอย่างยังเป็นความวุ่นวายอยู่ หรือในวันที่สอง สาม สี่ หรือห้า? นั่นก็เพราะว่าพระองค์ต้องการให้ทุกอย่างพร้อมก่อนที่พระองค์จะสร้างมนุษย์

คุณเกิดเข้าสู่การหยุดพักของพระเจ้า คุณเกิดเข้าสู่อิสรภาพ ดังนั้นจงชื่นชมกับชีวิตของคุณ! จงปฏิเสธที่จะดิ้นรนหรือทนทุกข์ทรมาน ดำเนินชีวิตในการหยุดพักในชีวิตของคุณทุกวัน และการที่จะดำเนินชีวิตในการหยุดพักของพระเจ้านั้นคือการดำเนินชีวิตในพระคำและโดยพระคำของพระองค์

ถ้อยคำแห่งความเชื่อ